မေန႔က ကြၽန္ေတာ္ နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရစၾကိဳက သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ထမင္းအတူတူ
စားျဖစ္ၾကတယ္။ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ အဲလို နယ္သား ၃ေကာင္ အတူတူစုျပီး စားျပီဆိုလို႔
ကေတာ့ ထမင္းစားျပီးလည္း မထေတာ့ဘူး။ စကားေတြ ဆက္ေျပာေနတတ္ၾကတာဗ်။
အဲလိုဆိုေတာ့ ဇြန္းနဲ႔စားရင္ ျပႆနာမရွိဘူးေပါ့။ ဒီတိုင္း လက္နဲ႔စားလို႔ကေတာ့ လက္က
ထမင္း ေျခာက္ေရာပဲ။

ေအာ္..ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အတူသူငယ္ခ်င္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔အေၾကာင္းေလးေတြေျပာထားမယ္ေနာ္။

ကြၽန္ေတာ္-လုပ္ခ်င္တာထက္ လုပ္သင့္တာေတြၾကီး ဦးစားမေပးတတ္သူ။ လုပ္သင့္တာကို
လုပ္သလို၊လုပ္ခ်င္တာကိုလည္း လုပ္တတ္သူ။လုပ္သင့္တာေတြခ်ည္းလုပ္ျပီး ရလာမယ့္
အက်ိဳးထက္ လုပ္ခ်င္တာ မလုပ္လိုက္ရလို႔ခံစားရမယ့္ ခံစားခ်က္ မတန္ဘူးထင္ရင္ လုပ္
ခ်င္တာလုပ္ျပစ္လိုက္ျပီး ရလာမယ့္၊ျဖစ္လာမယ့္အရာကို ငါလုပ္ခ်င္တာလုပ္လိုက္ရတယ္
ဆိုတာနဲ႔ ေက်ေက်နပ္နပ္လဲွလွယ္တတ္သူ။

နယ္သား ( ၁ )-လုပ္ခ်င္တာထက္ လုပ္သင့္တာကို ဦးစားေပးျပီး...ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အခ်ိန္နဲ႔
အမွ် ထိန္းခ်ဳပ္ေနတတ္သူ။စည္းကမ္းေတြ၊ဇယားေတြနဲ႔ မိမိကိုယ္ကို self control လုပ္ႏိုင္
စြမ္းရွိေအာင္ၾကိဳးစားေနသူ။

နယ္သား ( ၂ )-ဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနမယ္။ အပူအပင္မရွိႇ၊ ျဖစ္လာတဲ့အေပၚမွာမီးစင္ၾကည့္
့္ကတတ္သူ။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြခ်ည္း လုပ္ျပီး ျဖစ္လာတာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး လက္ခံတတ္သူ။

ဒါဆို...ကြၽန္ေတာ့္တို႔ရဲ႔ စကားဝိုင္းေလးကို စလို႔ရျပီေပါ့။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ေျပာတဲ့ထဲမွာ ဟုတ္တာေတြ ပါသလို ၊မဟုတ္တာေတလည္း ပါတယ္။ အဲလို
ေျပာၾကရင္းနဲ႔ ဘယ္လိုကေနဘယ္လိုစကားဆက္စပ္သြားတယ္ မသိပါဘူး။ ျမန္မာကို ျပန္
ရင္ ( issue ) ေကြ်းမယ့္ထမင္းကို ပဲ စားမယ္ဆိုျပီး နယ္သား ( ၁ ) ကေျပာပါေလေရာ။
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ က်န္တဲ့တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔သိတဲ့ ထမင္းဆိုင္
ေလးမွာ လခေပးစားမယ္ေပါ့။ အခုဆို ထမင္းႏွစ္နပ္ကို ၃၀၀၀၀ ေလာက္ေတာ ့ေပးရမယ္
ေနာ္ဆိုျပီး စိတ္ကူးဖဲေတြ ရိုက္ေနၾကတယ္။

ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူ ထမင္းကို အျပင္မွာ စားမယ္ဆိုတဲ့နယ္သား(၂)က..."ေသရင္.ကိုယ့္
ေနာက္ပါမွာတစ္ခုမွ မရွိဘူး။ေနရတုန္းေလးမွာေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနမယ္။ေကာင္းေကာင္းစားမယ္"
တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႔လိုမဟုတ္ေတာင္ သူ႔ေလာက္နီးနီးလက္ခံထားေတာ့ ေထာက္ခံ
ေပးလိုက္တာေပါ့။ "ဟုတ္တယ္..ဘဝမွာ လုပ္သင့္တာေတြခ်ည္းလုပ္ျပီးေတာ့ ရလာမယ့္
အက်ိဳးထက္ ..ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ မလုပ္ရလို႔ ခံစားရမယ့္ခံစားခ်က္မတန္ဘူးထင္လို႔ က
ေတာ့ ငါကေတာ့ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ျပီး ျဖစ္လာမဲ့အရာကို ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံလိုိက္
မယ္ကြာ. အဲေတာ့ စားမယ္"ဆိုျပီး ေျပာေတာ့ နယ္သား ( ၂ ) ကလည္း"Right ..right ..
သဲေလးright ..သဲေလးright"ဆိုျပီး အားေပးတယ္။

နယ္သား( ၁ ) _"ငါကေတာ့ မစားဘူး။ေကြၽးတာပဲစားမယ္။မင္းတို႔ ေျပာသလိုဆို မင္းတို႔
မွာ self control ဆိုတာမရွိေတာ့ဘူးေပါ့။လုပ္ခ်င္တာေတြခ်ည္းလုပ္ေနရမယ္ဆိုရင္လည္း
မဟုတ္ေသးဘူးေလကြာ။"

ကြၽန္ေတာ္_"အာ..မင္းကလည္းဘဝပ်က္ေအာင္ေတာ့လုပ္မလားဟ..ျပီးေတာ့မင္းေျပာတဲ့
self control ဆိုတာလည္းဒီအသက္..ဒီအေျခေန ေရာက္လာတဲ့ လူတိုင္းမွာ ရွိၾကတာပဲ
ေပါ့ .. အနည္းအမ်ားပဲ ကြာတာပါ။မင္းေျပာတာဟုတ္ပါတယ္။မင္းက မင္းကိုမင္းထိန္းခ်ဳပ္
ႏိုင္တယ္။ ေမာင္ရွင္ ( နယ္သား ၂ ) နဲ႔ ငါကေတာ့ မင္းလိုမလုပ္ႏိုင္ဘူး။အဲေတာ့.၃၀၀၀၀
နဲ႔ လုပ္ခ်င္တာမလုပ္ရလို႔ စိတ္ညစ္ေနရမွာနဲ႔ စာရင္ အဲဒီပိုက္ဆံ အကုန္ခံျပီး လဲမယ္ကြာ။"

နယ္သား ( ၂ ) _"Right ..right ..သဲေလး right ...သဲေလး right"

နယ္သား ( ၁ )_"ေအးပါ အခုသာ ၃၀၀၀၀လို႔ေျပာတာပါ။ ျပန္ေရာက္ေတာ့ မင္းတို႔ကအဲဒီ
တစ္ခုတည္းပဲ သံုးမွာလား???တျခားဟာေတြ မသံုးေတာ့ဘူးလား??? ေရွ႔ေရးဆိုတာ ရွိ
ေသးတယ္ေလ။"

နယ္သား ( ၂ ) _"မသိဘူး..ငါကေတာ့စားမွာပဲ။ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္.ျပီးမွ မီးစင္ၾကည့္ကမယ္။
ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္တစ္ခုမွ ပါတာ မဟုတ္ဘူး။"

ကြၽန္ေတာ္_"ေမာင္ရွင္ေျပာတာလည္း ဟုတ္တယ္။ ကိုစိုးေဌးရာ(နယ္သား၁)မင္းကလည္း
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ မသဒၶါဘူးလား???မင္းေျပာသလို ၃၀၀၀၀ဆိုတာအခုအေနအထား
နဲ႔ဆို စားႏိုင္တယ္လို႔ေျပာတာေလ..ဒါေပမဲ့ ငါတို႔ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲဒီ ၃၀၀၀၀က ငါ့
ဘဝပ်က္ေလာက္ေအာ္တန္ဖိုးၾကီးေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ငါလည္းဘယ္စားမလဲ။အေျခအေန
နဲ႔ အခ်ိန္အခါအရေပါ့။ ငါ့ ညီေတြ၊ညီမေတြ အတြက္ အဲဒီ၃၀၀၀၀ကို ထမင္းမစားပဲက်ဴရွင္
ထားရမယ္ဆို ငါဘယ္စားမလဲ။ရႈပ္ပါတယ္ကြာ..အခုေလာေလာဆယ္ စားမယ္လို႔ဆံုးျဖတ္
ထားတယ္ ..ဒါပဲ။

နယ္သား ( ၂ ) _"သဲေလး right ...ခ်ိဳၾကီး right"
"ဘာေတြ ေတြးပူေနတာလဲကြာ။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သူ႔ဘာသာ အဆင္ေျပသြားမွာေပါ့။
ငါကေတာ့ မပူဘူး။ ျဖစ္လာမွပဲလုပ္္မယ္။ဘဝလည္း မလုပ္လို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆို ၾကိဳးစား
ရမွာ၊လုပ္ရမွာေပါ့။ျဖစ္သြားမွာပါ။"

နယ္သား ( ၁ )_"အဲလို မေျပာနဲ႔ ေမာင္ရွင္၊ မင္းဟာက ကံကို ပံုခ်လြန္းတယ္။ ကံဆိုတာ
လူက လုပ္တာပါကြာ။ မလုပ္ရင္မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုမွလုပ္မယ္ဆို မင္းတို႔ကအားပုန္းေတြကို
အသံုးမခ်ေတာ့ပဲ ေနာက္ဆံုးမွ သံုးေတာ့မွာလား??? "

ကြၽန္ေတာ္_"ဘယ္လို.ဘယ္လို ကိုစိုးေဌး???ဘာလဲဟ အားပုန္း??? "

အဲလို ေမးလိုက္ေတာ့ နယ္သား ( ၁ ) လည္းသူဖတ္ထားတဲ့စာတိုေပစေလးေတြကိုေျပာျပ
လို႔ရျပီ။ မသိရင္မွတ္ထားဆိုတဲ့အထာနဲ႔ ...

"ဒီလိုကြ...ဟိုးအရင္တုန္းက အိႏၵိယက ရြာေလးတစ္ရြာအနီးမွာ..ေသာင္းက်န္းသူ၊ သူပုန္
ေတြဆုိးသြမ္းေနတယ္တဲ့။ သူတို႔က ရြာရဲ႔ အျပင္မွာရွိတဲ့ ေတာအုပ္ထဲမွာေနၾကေတာ့
ရြာသူ/သားေတြလည္း ေတာထဲကို ထင္းေခြမသြားရဲၾကဘူးေပါ့ကြာ။တစ္ေန႔ေတာ့ ရြာသား
တစ္ေယာက္က အရဲစြန္႔ျပီး အဲဒီေတာထဲကိ ုထင္းေခြသြားတယ္။ အဲဒီမွာ ေသာင္းက်န္းသူ
ေတြက သူ႔ကိုဖမ္းမိသြားတယ္။အစကေတာ့ သူ႔ကို ဒီတိုင္း သတ္ပစ္မယ္ေပါ့ ။ ေနာက္က်မွ
ေသာင္းက်န္းသူေတြထဲကတစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္။အဲဒီသူကအရမ္းအေျပးျမန္တဲ့သူ
၊သူ႔ကို ဘယ္သူမွ မွီေအာင္ မေျပးႏိုင္ဘူး။ သူကေျပာတယ္.ထင္းေခြသမားကို ခ်န္႔စ္ေပးတဲ့
အေနနဲ႔ေျပးခိုင္းတယ္။တကယ္လို႔ ရြာစည္းရိုးေရာက္ေအာင္ေျပးႏိုင္မယ္ဆို လႊတ္ေပးမယ္
တဲ့။မေရာက္ခင္ လမ္းမွာတင္ မွီတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အသတ္ခံရမယ္ဆိုျပီး ထင္းေခြသမားကို
အရင္ေျပးခုိင္းျပီး သူကေနာက္ကလုိက္တယ္။ဒါေပမဲ့ အ့ံအားသင့္ေလာက္ေအာင္ အရမ္း
အေျပးျမန္္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ေသာင္းက်န္းသူမမွီေအာင္ကိုပဲ ထင္းေခြသမားက ေျပးႏိုင္ျပီး
လြတ္သြားေတာ့ က်န္တဲ့ေသာင္းက်န္းသူေတြက အေျပးျမန္ပါတယ္ဆိုတဲ့ သူကိုဝိုင္းျပီး
ေလွာင္ျပၾကတယ္။အေျပးျမန္တဲ့ ေသာင္းက်န္းသူကလည္းဘာမွမျဖစ္သလိုျပန္ေျပာလိုက္
တယ္။ ေအး...ငါေျပးတယ္ဆိုတာအေပ်ာ္သေဘာျဖစ္ေပမဲ့ထင္းေခြသမားအတြက္ကေတာ့
အသက္နဲ႔ ရင္းျပီး ေျပးရတာဆိုေတာ့ သူ႔မွာရွိတဲ့အားပုန္းေတြ ထြက္လာျပီးလြတ္သြားတာ
တဲ့"

ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ နယ္သား( ၂ ) တို႔ေတြငိုင္သြားတယ္။ နယ္သား ( ၁ ) က ဆက္ေျပာတယ္။
"အဲလိုပဲ မင္းတို႔လည္း အသက္အႏၱရာယ္ၾကံဳမွ၊ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္က်မွ မင္းတို႔ရဲ႔အားပုန္း
ေတြကို ထုတ္ျပီးသံုးမွာလားတဲ့"

ကြၽန္ေတာ္ ေတြေဝသြားတယ္။ေတာ္ေတာ္ေလးလည္းစဥ္းစားၾကည့္လိုက္တယ္။ကြၽန္ေတာ္
လည္း ဘဝမွာ ထိပ္ဆံုးမွာသာ မရွိခဲ့ေပမဲ့အလယ္အလတ္ေတာ့မကခဲ့ပါဘူး။ကိုယ့္ကိုကိုယ္
ဥာဏ္ေကာင္းတယ္။ မလုပ္ခ်င္လို႔ပါကြာ။ ငါလုပ္ရင္ခဏပါပဲ။ကံေကာင္းျခင္းအေနနဲ႔လည္း
ဘယ္ေနရာမဆို သူမ်ားထက္ေနာက္မက်ခဲ့ေတာ့အခုလိုေနရတာ၊ျဖစ္ေနတာကိုပဲကိုယ့္ကို
ိုကိုယ္အဟုတ္ၾကီးလို႔ထင္ခဲ့တယ္။ကြၽန္ေတာ္ထက္ေတာင္မွ နယ္သား(၂)ဆိုတဲ့ေကာင္က
ဥာဏ္ေကာင္းေသးတယ္။ ပိုျပီးေတာ္ေသးတယ္ ။ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုေျပာျပသြားတဲ့နယ္သား
(၁) ကေတာ့ အရမ္းၾကီးဥာဏ္မေကာင္းဘူးဆိုေပမဲ့ သူ႔မွာ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈ လံု႔လ
ဝိရိယ က ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ေအာင္ ကြာျခားတယ္။ ဘယ္သူမဆို
ကိုယ့္ကိုကုိယ္ေတာ့ ကိုယ္ဘာေကာင္လဲဆိုတာသိၾကပါတယ္။ အဲလိုသိလို႔လည္း ဥာဏ္
္ေကာင္းတဲ့သူ၊ ပါရမီရွိတဲ့သူေတြကရပါေသးတယ္ကြာ။ငါ့အတြက္အခ်ိန္ေလးဘယ္ေလာက္
ရရင္ေတာင္မွလုပ္လို႔ရပါတယ္ဆိုျပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြကိုအလကားသံုးပစ္တတ္ၾကတယ္။
ျပီးေတာ့ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြပိုဆိုးေသးတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာမဆိုေအးေအး
ေဆးေဆးေနခ်င္ၾကတယ္။မဇိိၹမပရိပတာဆိုတဲ ့ျမတ္ဗုဒၶရဲ႔ ဆိုစကားအတိုင္းလည္း ဘယ္
ေနရာမွာမဆို အလယ္အလတ္မွာပဲေကာင္းတယ္လို႔ခံယူထားၾကတယ္။ဘယ္ေနရာမွာမဆို
မိမိတို႔မွာရွိတဲ့ ကာယအား၊ဥာဏအားေတြကို အကုန္ထုတ္မသံုးၾကဘူး။ နည္းနည္းေလး
အားစိုက္လိုက္လို႔မွ အဆင္မေျပဘူးဆိုကံမေကာင္းဘူး။မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ စကားေတြနဲ႔
အရႈံးေပးတတ္ၾကေသးတယ္။ ျပီးေတာ့.တကယ္ၾကိဳးစားျပီးေအာင္ျမင္ေနတဲ့ သူေတြကို
လည္း သူတို႔ ဘာေၾကာင့္အခုလို ေအာင္ျမင္ေနတာလည္းဆိုတဲ ့ေမးခြန္းထက္ခ်မ္းသာမွာ
ေပါ့ သူတို႔က ဘယ္လိုကို၊ဘယ္ညာကိုဆိုျပီးပဲ မေကာင္းတဲ့ အေတြးေတြကို ေရွ႔တန္းတင္
တတ္ၾကတယ္။ အားပုန္းေတြကို ထုတ္သံုးၾကဖို႔ ေနေနသာစိုက္ထုတ္ေနရတဲ့ အားေတြကို
ုေတာင္ ဘယ္လိုသက္သာေအာင္ လုပ္ရမလဲဆိုျပီးသာေတြးေနတတ္ၾကေတာ့ မခက္ေပ
ဘူးလား။ တစ္ခ်ိန္ကအေမရိကန္လုပ္ငန္းစံုသူေဌးၾကီးဟင္နရီကိုင္ဇာေျပာဘူးတဲ့ စကား
ေလးတစ္ခြန္းကလည္း အားပုန္းေတြကို ထုတ္သံုးဖို႔ေျပာတဲ့ စကားေလးပါ။