ပထမဆံုး ေက်းဇူးတင္ရမွာက - ဒီပို႔ေလးကို ေရးခိုင္းတဲ့ မၾကီး မ၀ါ နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း မီးေလး ( ေပါင္းေရးလို႔ စိတ္မဆိုးရဘူးေနာ္ အဟီး )
ပထမဆံုး ေသာက္ရတဲ့ အရာ - အေမ့ႏို႔လား ၊ ေရလားမသိဘူး။ ႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုေတာ့ ေသခ်ာတယ္။
ပထမဆံုး စားရတဲ့ ထမင္းက - ထမင္းစားႏိုင္တဲ့ အရြယ္ ပထမဆံုးေန႔ရဲ႕ ပထမဆံုး အလုတ္
ပထမဆံုးေနခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕႔က - အခုလည္း အဲမွာပဲ ေနပါတယ္။
ပထမဆံုးေက်ာင္း - အ-မ-က(၃) အေျခခံပညာ မူလတန္းေက်ာင္း
ပထမဆံုး အတန္းကေတာ့ - မူၾကိဳေပါ့. ျပီးမွ ၾကက္ေခ်းတန္း
ပထမဆံုး သူငယ္ခ်င္း - မူၾကိဳက သူငယ္ခ်င္း ၊ နာမည္က အာကာ (သူ႔ဘယ္ဘက္လက္ေလးမွာ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ မပါဘူး) အခုေတာ့ ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ မသိေတာ့ပါဘူး။
ပထမဆံုး ဖတ္မိတဲ့ကာတြန္းကေတာ့ - ေရႊေသြးလား၊ေတဇလား၊မိုးေသာက္ပန္းလား မမွတ္မိေတာ့ပါ။
ပထမဆံုး ရတဲ့ဆု - ေျပာရင္ ယံုမလား မသိဘူး . ( ယံုလိုက္ပါ ) ဆုကို မရဘူးတာ အဟား ။
ပထမဆံုး အရိုက္ခံရျခင္းတဲ့ - ရိုက္လို႔ရတဲ့ အရြယ္ဆိုကတည္းက အရိုက္ခံရတာပဲ . (အဟီး)
ပထမဆံုး သြားဖူးတဲ့ ခရီး - မံုရြာျမိဳ႕ကိုပါ။
ပထမဆံုး စီးဘူးေသာကား - ေထာ္လာဂ်ီ 
ပထမဆံုး ဆိုတဲ့ သီခ်င္း - ………..how are u ?.how are u ? very ,very thank u , very ,very thank u how are u…how are u …(အစ စာလံုးကိုေတာင္ အသံပဲ ထြက္တတ္ေတာ့တယ္. ဘယ္လို စာလံုးေပါင္းမွန္း မသိေတာ့လို႔ မေရးႏိုင္ဘူး :P)
ပထမဆံုးေရးဘူးတဲ့ ကဗ်ာ - အေမ ကဗ်ာ
ပထမဆံုး ေရးဘူးတဲ့ ရည္းစားစာ - ေရးဘူးတာေပါ့ ။ (ဒါေပမဲ့ မေျပာပါဘူး) :P
ပထမဆံုးရေသာ ရည္းစား - ေလွ်ာက္ျပန္ သံေပး၊ ေျခေအး ၀မ္းေယာင္ဆိုတာ အေနာ့္ကို ေျပာတာ။
ပထမဆံုး ရဘူးေသာ လက္ေဆာင္ - ေဖေဖ နဲ႔ ေမေမက ၀ယ္ေတာ့ ေပးေနတာပဲ . ဒါေပမဲ့ ဘယ္တုန္းကမွ သားၾကီး အတြက္ လက္ေဆာင္ရယ္လို႔ မေျပာဘူးခဲ့ေတာ့ …ဘယ္လို ေျပာရမယ္ကို မသိဘူး။
ပထမဆံုး ေရာက္ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံျခား - ရွရာပိုဗာ ေခၚလို႔ သာ လာရတာ. သိပ္ေတာ့ စိတ္မပါလွဘူး။ မလာရင္ ငိုပါမယ္ တကဲကဲ လုပ္ေနလို႔ေလ။
ပထမဆံုး ေလယာဥ္က လည္း - အဲတုန္းက မွ စီးဘူးတာ.
ပထမဆံုး တစ္ေယာက္တည္း ခရီးသြားရတာ - ရန္ကုန္ကေန အိမ္အျပန္(ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္တာ)
ပထမဆံုး ေသာက္ဖူးတဲ့ ေဆးလိပ္၊အရက္ - ဒုတိယႏွစ္မွ စျပီး ေဆးလိပ္ ခိုးေသာက္တတ္တာပါ။ အရက္ကေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းပြဲညမွ ေသာက္ဘူးပါတယ္။
ပထမဆံုး ေဆးရံုတက္ရတာ - ျပင္ဦးလြင္မွာ သင္တန္းတက္ေနတုန္းကပါ. ေဆးအေခၚအေ၀ၚအရ Bell Percil လို႔ ( ထင္ပါတယ္ ) ပါးစပ္တစ္ျခမ္း ေလျဖတ္သလို ျဖစ္သြားတာပါ. ဘယ္တုန္းကမွလည္း ေရာဂါ မရွိခဲ့ဘူးေတာ့ အဲလို ျဖစ္မယ္လည္း မထင္ဘူး။ ျဖစ္ေနတာ သိသိၾကီးနဲ႔ ေပေတေနတာေလ. ကံေကာင္းလို႔ အဲေန႔က သင္တန္းမႈးနဲ႔ Table Tenis ကစားေနရင္းမွ .. မင္း ပါးစပ္က ဘယ္လို ျဖစ္ေနတာလဲကြဆိုျပီးေမးမွ ဟုတ္တယ္လို႔ေျပာလိုက္မွ သင္တန္းမႈးက မင္း အဲဒါေလျဖတ္ခ်င္လို႔ဟ ဆိုျပီး သံပရာသီးေတြ ခ်က္ခ်င္းယူျပီး ပြတ္ခိုင္း၊ ျပီးတာနဲ႕ ေဆးရံုတက္ခိုင္းေတာ့တာပါပဲ ခင္ဗ်ာ. သင္တန္းမႈးသာ မေျပာခဲ့ရင္ အခုခ်ိန္ဆို ကိုခၽြန္တြန္း ျဖစ္ေနေလာက္ျပီ အဟား။
ပထမဆံုး ၾကည့္ဖူးေသာ ရုပ္ရွင္ - “တစ္ကယ္ျဖစ္ခ်င္ တစ္ကယ္လုပ္၊ အဟုတ္ျဖစ္ရမည္” ဇာတ္ကားနာမည္ ဟုတ္လား မဟုတ္လား မသိပါ. ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းနဲ႔ ေက်ာ္ဟိန္းတို႔ပါတဲ့ စိတ္ခြန္အားျဖစ္ေစတဲ့ ကားေလးပါ။ ကားနာမည္ကို မမွတ္မိေပမဲ့ ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း ေျပာသြားတဲ့ အထက္ပါ စကားေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အျမဲအမွတ္ရေနေစလို႔ပါ. အဲဒီ ဇာတ္ကား အရင္က ၾကည့္ဘူးခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကားေတြလည္း ရွိခ်င္ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ မွတ္မိတာေတာ့ အခုကားေလးပါပဲ။
ပထမဆံုး ဖတ္မိတဲ့ ၀တၳဳ - ဆားပုလင္း ႏွင္းေမာင္ႏွင့္ ျမိဳင္ရာဇာတာေတ။
ပထမဆံုး ေက်ာင္းစေျပးခဲ့တာ - ၁၀တန္း ႏွစ္ ၊ ေန႕ခင္းခ်ိန္ မတက္ပဲ ဗီြဒီယုိသြားခိုးၾကည့္တယ္။ အဲကားေလးကိုလည္း ၾကိဳက္လို႔ မွတ္မိေနဆဲပါ။ “ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ မိန္းမမ်ား”
ပထမဆံုး ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့ေသာ သီခ်င္း - ဗဒင္ရဲ႕ သိုးမည္းေတြ အေၾကာင္း၊ ငယ္ငယ္က အဲသီခ်င္းေလးကို အလြတ္က်က္ျပီး ဆိုခဲ့ပါတယ္။
ပထမဆံဳး ထိုင္ဖူးေသာ လၻက္ရည္ဆိုင္ - ပြင့္ဦး လၻက္ရည္ဆိုင္ ( က်ားထိုးတယ္၊ေကာင္မေလးေတြ ေငးတယ္ ):P
ပထမဆံုး ခင္တဲ့ ဘေလာ့ဂါ - အိမ္ေလး
ပထမဆံုး ဂစ္တာတီးတာ - ဒုတိယႏွစ္မွ ပါ။
ပထမဆံုး လည္ပတ္ဘူးေသာ ဘေလာ့ - ကိုေအာင္ နဲ႔ မႏိုင္းႏိုင္းစေန
မၾကီးနဲ႔ မီးေလးကလည္း အေၾကြးေတာင္းေနျပီ၊ ေရးျပီးတာက ၂ရက္ရွိပါျပီ။ အင္တာနက္ မရလို႔ မတင္ႏိုင္ပဲ ဒီတိုင္းေလးျပစ္ထားတာ ဒီေန႔မွ ရလို႔ တင္ႏိုင္တယ္ေလ။ မၾကီးနဲ႔ မီးေလးေရ.. ေနာက္က်သြားတဲ့ အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။

ေၾကာက္ဖ်ား ဖ်ားေနပါျပီ မၾကီးေရ..လို႔ ေျပာတာလည္း မရ . မအားလို႔ ပါဆိုေတာ့လည္း ေအးေဆးေပါ့ဆိုေတာ့ ေအာင္မယ္ေလး ဒီပို႔ကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ေရွာင္လို႔ မရေတာ့့ပါလားဆိုျပီး ရွက္ရွက္နဲ႔ပဲ ( အေနာ္က အရမ္း ရွက္တတ္တာ ) ေရးလိုက္ရတယ္။ ဒီက ရည္းစားမရွိ လူပ်ိဳအျဖစ္ လုပ္စားမလို႔ကို မၾကီး လုပ္တာနဲ႕ လုပ္စားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဟီးဟီး။ ကဲ…လက္ေရွာင္ ေပါက္ေကာင္ေဖာ္မယ္။ အသည္းငယ္သူမ်ား မဖတ္ရ။


ကၽြန္ေတာ့္ ဂ်ီေတာ့ထဲမွာ ဘယ္သူအပ္ထားမွန္း မသိတဲ့ နစ္ေလးတစ္ခုက လက္ခံေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုေနတာေလး ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္း မသိေပမဲ့ လက္ခံခဲ့တယ္ ( ဘယ္သူလဲဆိုတာ သိခ်င္လို႔ ) ။

“ယူက ဘယ္သူလဲမသိဘူး……ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ အေကာင့္ကို ရသြားတာလဲ”
“ဟင္ … ဒီလိုပါပဲ”

သူေျပာျပဖို႔ အခက္ေတြ႕ေနတယ္ဆိုတာ နားလည္လိုက္ပါတယ္။ သူမ်ားမေျပာခ်င္တာကို အတင္းေမးတဲ့ အလိုက္မသိတတ္တဲ့လူက ကမာၻေပၚမွာ အဆိုးဆံုးပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္မေမးေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ဘာသာ ဘယ္ကရရ .. အေၾကာင္းရွိလို႔ အပ္ထားတာပဲေနမွာေပါ့ ဆိုျပီး သူဘယ္ကလဲ ၊ ဘာလုပ္တာလဲ ၊ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲစတဲ့ အြန္လိုင္းေလာကရဲ႕ ေမးရိုးေမးစဥ္ ေမးခြန္းေတြေမးခဲ့ေပမဲ့ သူမကေတာ့“ဒီလိုပါပဲ” ဆိုျပီး စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲလႊဲသြားတတ္တယ္။ မထူးပါဘူး..ကၽြန္ေတာ္ေမးတာ သူ မေျဖေတာ့လည္း သူေမးတာ ကၽြန္ေတာ္ေျဖရေတာ့မွာေပါ့။

သူမနဲ႔စျပီး စကားေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။
“ဟဲလုိ…ဟုတ္ကဲ့ရွင့္..ေျပာပါ”
တစ္ကယ္ကို အဲေလာက္ယာဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔စြာေျပာလာမယ္လို႔ ထင္မထားခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာရမယ္ မသိျဖစ္သြားတယ္။ သူမနဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြအားလံုး သူမက လူၾကီးဆန္ဆန္ နဲ႕ ႏူးညံ့စြာပဲ ေျပာခဲ့တာ သတိထားမိတယ္။

အဲလိုနဲ သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အြန္လိုင္းမွာ ေန႔တိုင္းေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးလာတာနဲ႔အမွ် တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း ပိုျပီး နားလည္လာၾကသလို အရမ္းခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ သူမ မွာ အဆင္မေျပတာေတြ ရွိလာရင္၊ ဝမ္းနည္းစရာေတြ ရွိလာရင္ ကၽြန္ေတာ္က သူမအတြက္ ႏွစ္သိမ့္ေပးတဲ့၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ လုပ္ေပးတတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္စရာေတြ ရွိလာရင္ သူမက အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပျပီး ႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့တယ္။


သူငယ္ခ်င္းဘဝမွာ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ သူမနဲ႔ ေတြ႔ျဖစ္ေနက် ညေတြတိုင္းကို အျမန္ဆံုး ေရာက္ခ်င္ေနခဲ့တယ္။ ညေရာက္ျပီဆိုတာနဲ႔ နစ္ေလးဖြင့္ျပီး သူမကို ေစာင့္ေနမိတယ္။ သူမလည္း ကၽြန္ေတာ္လိုပဲေနမွာပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ သူမ မအားရင္ မလာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေမလ္းေလးေတာ့ ခ်န္ထားျမဲပါပဲ။ အဲလို သူမ မလာျဖစ္တဲ့ ေန႔ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္လို႔ ၊ ဘာကိုင္ရမယ္ မသိေတာ့ဘူး။ စာပဲ က်က္ရမလို၊ ထပဲ ေအာ္ျပစ္ရမလိုလို၊ အိပ္ပဲ အိပ္လိုက္ရမလိုလိုနဲ႔ ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာၾကီးနဲ႔ တစ္ခုခု လိုေန သလိုၾကီးခံစားလာရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ သူမကို အရမ္းခင္လို႔ အခုေလာက္ထိ သံေယာဇဥ္တြယ္ေနတာလား။ ဒါမွ မဟုတ္ သူမကို ခ်စ္ေနမိတာလား။

အခ်စ္ဆိုတာ ရင္းႏွီးမႈကေန စလာတာ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူမကို ခ်စ္ေနမိျပီလား။ မခ်စ္ေသးဘူးလားဆိုတာ ေသခ်ာ စဥ္းစားမရခဲ့ဘူး။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ သူမ မရွိရင္ မေနတတ္ျဖစ္ေနျခင္းပါပဲ။


ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ျပီး ၆လ အၾကာ ( ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄ ရက္ ၊ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ ) မွာ သူမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အြန္လိုင္းမွာ ေတြ႔ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲေန႔မွာ အမွတ္တရေလး ျဖစ္သြားေအာင္ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ သူမကို Propose လုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ကယ္တမ္း သူမနဲ႔ ေတြ႔ျဖစ္ေတာ့ ဘယ္လို မွ ေျပာမထြက္ဘူး။ ရင္ေတြ အရမ္းခုန္လာသလို၊ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြလည္း ေအးလာတယ္။ ကိုယ္က မဟုတ္တာ လုပ္ေတာ့မွာကိုး။။။ အျဖဴေရာင္သူငယ္ခ်င္းဘဝကေန ခ်စ္သူဘဝကို ကူးေျပာင္းေပးဖို႔ ဘယ္လို အင္အားနဲ႔ ေျပာရမွာလဲ။ သူမကေရာ ဘယ္လို ထင္မလဲ။ စိတ္ဆိုးသြားရင္ အရမ္းခင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလး ဘဝေတာင္ မရေတာ့မွာ အရမ္းစိုးရိမ္ေနခဲ့တယ္။

“မင္းကို ကိုယ္အရမ္းခ်စ္တယ္” ဆိုတဲ့ စာေလးက အဆင္သင့္ ရိုက္ျပီးသား Enter ေလး ႏွိပ္ဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝမွာ ရင္အခုန္ဆံုးပါလို႔ ေျပာရင္ မမွားဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။ သူမ ဘာေတြ ေျပာေနတယ္ ဆိုတာလည္း မသိေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ အေတြးနဲ႔ ကိုယ္ကိုပဲ တစ္ေယာက္တည္း ရူးေနတာ။ Enter ေလး ႏွိပ္မယ္လုပ္ျပီး မွ ရိုက္ထားတာေလးကို ဖ်က္ျပစ္လိုက္၊ ျပန္ေရးလိုက္တဲ့ ဂနာမျငိမ္ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုး ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေတာ့ဆိုျပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီး တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူမကို ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ စာေလး ျပန္ေရး.. ဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ Enter ကို မ်က္လံုး မွိတ္ျပီး ရိုက္ခ်လိုက္တယ္ ။ ( အဲလို သတၱိေကာင္းတာ )

“ေကာင္မေလး … နင္ ငါ့ကို စိတ္ဆိုးသြားျပီလား”
မေန႔ညက သူမကို ခ်စ္တယ္ေျပာျပီး ေနာက္ေန႔မနက္ သူမဆီ ဖုန္းဆက္ခဲ့တယ္။
“ဟင့္အင္”
“ဟာ .. ဒါဆို စိတ္မဆိုးဘူးေပါ့ ဟုတ္လား” ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သိတယ္ မလား လူလည္ ခ်က္ေဖာင္းပဲေလ ရလာတဲ့ အခြင့္အေရးကို အမိအရ ယူတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့…မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းထြက္ လြဲခဲ့တယ္ေလ။
“မဟုတ္ပါဘူး … ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စိတ္ဆိုးေနတာပါ”
“ဟမ္.. ဘာျဖစ္လို႔လည္း”
“ေအာ္ … အဲလို ေျပာျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္ကပဲ အေနအထိုင္မတတ္ခဲ့လို႔လားလို႔ပါ”
“ယူ႔မွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိပါဘူး … ရည္းစားစကားအေျပာခံရေအာင္ အေနအထိုင္မတတ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲ အျပစ္တင္မိပါတယ္”

ကၽြန္ေတာ္ မနည္းရွင္းျပလိုက္ရတယ္။ ရည္းစား စကားေျပာခံရတာ အဲလို ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပစ္တင္ရမယ့္ အရာ မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ကိုယ္ ဘယ္လိုပဲ ေနေန စိတ္ဝင္စားတဲ့ သူကေတာ့ ေျပာလာမွာပဲေလဆိုျပီး ေတြ႔ကရာေလွ်ာက္ေျပာျပီး ရွင္းျပလိုက္ရတယ္။ (ကိုယ္က Propose လုပ္ထားတဲ့ သူကိုးးးးးးးးးးးးး။ )

ေနာက္ဆံုး သူမဆီက စဥ္းစားေပးပါ့မယ္ဆိုတဲ့ လက္သံုးစကားနဲ႕ ႏွစ္သိမ့္ေပးလိုက္တယ္။ ဘယ္ေတာ့ ေပးမွာလဲ လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ျပန္လာရင္ေပးပါ့မယ္တဲ့ ။ ေသစမ္းဟဲ့ ... နႏၵိယ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာကို ျပန္ဖို႔က ၂ ႏွစ္ ခဲြေတာင္ က်န္ေသးတယ္။ အဲေလာက္ၾကီးေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေလဆိုျပီး သူမနဲ႔ ေတြ႔တိုင္း ေစ်းဆစ္တယ္။ သူမကလည္း ေခါင္းမာတယ္။ တစ္ျပာသားမွ မေလွ်ာ့ဘူး။ ေစ်းဝယ္သလို မေလွ်ာ့ေပးရင္ မယူေတာ့ဘူး ဆုိျပီး လွည့္ျပန္သြားလို႔ကလည္း မရနဲ႔ (အညာစကားနဲ႔ ေျပာရရင္) ေတာ္ေတာ္ ဂြက်ေနျပီ။

ေနာက္ဆံုး ဇနကထံုး ႏွလံုးမူျပီး မေလွ်ာ့ေသာဇြဲနဲ႔ ေစ်းဆစ္တာေၾကာင့္ ေနာက္ ၆လ အၾကာမွာပဲ သူမဆီက အေျဖကို ရခဲ့တယ္။

အခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့တာလည္း တစ္ႏွစ္ျပည္ျပီး သြားပါျပီ။ ခ်စ္သူ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ ေန႔ေတြ ရွိသလို၊ ျပသာနာျဖစ္တဲ့ ေန႔ေတြလည္း ရွိခဲ့တာပါပဲ။ သံေယာဇဥ္ အရမ္းၾကီးျပီး အေလးအနက္ထားတတ္ တဲ့ သူမ၊ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားျပီး မာနမရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္၊ အရာရာက လြဲမွားစြာ ရွိေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေကာင္းဆံုး ၾကိဳးစားျပီး နားလည္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။


ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အရင္ကထက္ ပိုျပီး နားလည္ေပးခဲ့တယ္။ ျပသာနာ တစ္ခု ျဖစ္လာရင္ ႏွစ္ေယာက္တူတူ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚမွာ သူမ အရမ္း နားလည္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာပဲ လုပ္လုပ္ ခြင့္လႊတ္ေပးတတ္တဲ့ သူမရဲ႕ အခ်စ္ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့တဲ့
အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္သလို၊ သူမ အေပၚမွာ ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္အတြက္လည္း သူမ ေက်နပ္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ သူမကို ခ်စ္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေျပာင္းလဲ သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး တစ္ခါတစ္ေလမွာ ကုိယ္ေၾကာင့္ မင္း နာက်င္ခဲ့ရတဲ့့အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္. ဒါေပမဲ့ မင္းကို္ နာက်င္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵ ကိုယ့့္္မွာ တစ္စိုးတစ္စိ မွ မရွိပါဘူး။

ကိုယ္ကေတာ့ မင္းဆီက ရခဲ့တဲ့ အရာ အားလံုးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကား အပါအဝင္ မင္းေပးခဲ့တဲ့ အရာ အားလံုးဟာ ကိုယ့္အတြက္ လက္ေဆာင္ေတြပါပဲ။ ထာဝရ အတြက္ပါ။ ကိုယ့္ဘဝမွာ ဘယ္တုန္းကမွလည္း မင္းအေပၚကို အျပစ္မျမင္ရက္ခဲ့ပါဘူး။ (သူက ဘာအျပစ္မွ မွ မလုပ္တာ။ လုပ္တာက ကၽြန္ေတာ္ :P )



ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ သူမ အျပင္မွာ ဆံုေတြ႔ခြင့္ ရမယ့္ေန႔ေလးမွာေတာ့ …ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိတဲ့ ေက်းငွက္ေလးေတြရဲ႕ သံျပိဳင္ဆုေတာင္းေလးေတြ နဲ႔ သာယာလွပေနပါလိမ့္မယ္။


မွတ္ခ်က္။ ။ သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဂ်ီေတာ့ အပ္ရျခင္းမွာ သူမ ညီမက ကၽြန္ေတာ့္ အေကာင့္ထဲမွာ ရွိေနလို႔ ဘယ္လို သူလဲ ဆိုတာ Checking လိုက္ဖို႔အတြက္ပါတဲ့။ (ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ သိခဲ့ရတာ ) ဇာတ္လမ္းရွည္မွာ ဆိုးလို႔ ခ်စ္သူဘဝ အေၾကာင္းကို အတိုခ်ံဳးေရးလိုက္ပါတယ္။

ဘာေရးလို႔ ေရးရမယ္မသိ ၊ ဝမ္းစာ နည္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ မၾကီးက တက္လိုက္တာ ေရးစရာ ပို႕ေလးတစ္ခု ရသြားတာေပါ့။့ နာမည္ၾကီး မင္းသမီး မၾကီး (မဝါ)ကိုယ္တိုင္က တက္တာဆိုေတာ့ ဂုဏ္ေတာင္ရွိေသး ...ေႏွာ္။

တက္လိုက္တဲ့ ေခါင္းစဥ္ကလည္း ၾကည့္ဦး ... မေသခင္ ၁၀ ရက္ အလိုမွာ ဘာေတြလုပ္မလဲတဲ့။ ေမးလည္း ေမးတတ္ပေလ။ ဘယ္ေတာ့ေသမယ္ဆိုတာ မသိတာကို ေသဖို႔ ၁၀ရက္အလို ဆိုျပီး ကြက္တိကို ေမးထားတယ္။ ေခါင္းစဥ္ေလးရဲ႔ သေဘာကေတာ့ေသမွာကို ကိုယ္က ၾကိဳသိတဲ့ အေနနဲ႔ ေရးရမွာ ... ဆိုေတာ့ကာ ...


ကၽြန္ေတာ္သာ... ေသဖို႔ ၁၀ရက္ပဲလိုေတာ့တယ္လို႔ သိခဲ့ရမယ္ဆိုရင္...
ပထမရက္
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာတစ္ခုကေနျပီး ေဖေဖ၊ေမေမ ရွိတဲ့ အိမ္ေလးကို ေရာက္ေအာင္ ျပန္သြားမယ္။မိဘေတြအေပၚမွာ ကာယကံ၊ဝစီကံ၊မေနာကံတစ္ခုခုနဲ႔(မရည္ရြယ္ပဲ)ျပစ္မွား ဘူးခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါလို႔ ကန္ေတာ့ေတာင္းပန္မယ္။ျပီးရင္ေဖေဖ၊ေမေမတို႔ အနားမွာေနျပီး အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပဳစုေပးမယ္။ ညအိပ္ရာဝင္တိုင္း ကန္ေတာ့အိပ္မယ္(ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ဆိုတာ မသိေစရပဲ )။

ဒုတိယရက္
ကၽြန္ေတာ့္ ညီေလး၂ေယာက္နဲ႔ ညီမေလးတို႔ လုပ္ခ်င္တာေတြအားလံုး လိုက္လုပ္ေပးမယ္။ ေဆာင္းရာသီျဖစ္ေနရင္ေတာ့..ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြ ညတိုင္းကစားေနက်ၾကက္ေတာင္ရိုက္မယ္။ တစ္ေယာက္တည္း လၻက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ သြားထုိင္ျပီး ေသာက္ေနက် လၻက္ရည္ေလးတစ္ခြက္ကို အခ်ိန္ယူျပီး ေအးေအးေဆးေဆးေလး ေမာ့ေသာက္ရင္းနဲ႔ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို အားရပါးရ ရိႈက္ဖြာျပစ္မယ္။

တတိယရက္
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံေတြအားလံုးနဲ႔ အဝတ္အစားေတြ အားလံုးကို မရွိဆင္းရဲသားေတြ လုိက္ေပးမယ္။ အေၾကြးေတြ အားလံုး လိုက္ဆပ္မယ္။(ဆပ္လို႔ရမယ့္အရာေတြ)

စတုတၳရက္
နဖူးျပင္ေလးတစ္စံုကို တစ္ဝၾကီး နမ္းရိႈက္ျပီး ေက်ာခိုင္းသြားမယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးဆီ လိုက္လည္မယ္။ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းပုန္းေနက် မူၾကိဳေက်ာင္းေလးထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ Table Tenis ရိုက္မယ္။(လာဖမ္းမဲ့ ဆရာေတြ မရွိေတာ့ ရင္ခုန္စရာေတာ့ ေကာင္းမယ္ မထင္ဘူး)

ပဥၥမရက္
သူတို႔ေတြနဲ႔ ေသာင္ျပင္တစ္ခုေပၚမွာ ေဘာလံုးခ်ိန္းကန္မယ္။( ေျခကုန္လက္ပန္း က်တဲ့အထိ )။ ညမွာ ..သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဂစ္တာတီးေနက် လမ္းဆံုတစ္ခုရဲ႕ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ အျပင္းစားသီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုျပစ္မယ္။ ေနာက္ဆံုး ...ခင္ဝမ္းရဲ႕" ကၽြန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ " သီခ်င္းကို ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာပက္လက္လန္အိပ္ျပီး ဆိုမယ္။( အဲဒီအခ်ိန္ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေလးေတြ ရွိေနရင္ေတာ့ အရမ္းေကာင္းမယ္)

ဆဌမရက္
တရားစခန္းဝင္မယ္။ တရားေခြေတြ နာမယ္။ စိတ္ကို တည္ျငိမ္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္။

သတၳမရက္
.........................................................................................................................

အဌမရက္
.........................................................................................................................

နဝမရက္
........................................................................................................................

ဒသမရက္
*တိုး.. တိတ္ .. ျငင္ .. သာ .. စြာ .. ပါ .. ပဲ*


အခုေရးျပီးမွ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ ငါေနဖုိ႔ ၁၀ရက္ပဲ လိုေတာ့တယ္လို႔ သိလိုက္ရေတာ့ ငါ့အတြက္ လုပ္စရာေတြက အမ်ားၾကီးပါလား။ လုပ္ခ်င္တာေတြနဲ႔ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လုပ္ခြင့္ရမယ့္ အခ်ိန္ဆိုတာေလးက ေတာ္ေတာ္ေလးကို နည္းလြန္းေနတယ္ေလ။ တစ္ျခား လုပ္စရာေတြ ဆိုတာကို ခဏေဘးမွာထားျပီး ကိုယ့္မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ အတူေနရဖို႔၊ မိဘေတြကို ျပန္လည္ ျပဳစုဖို႔ အတြက္ေတာင္မွ ငါ့အတြက္ ၁၀ရက္ေလးပဲ ရပါလား ဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးၾကီးပဲ။ ဒါေတာင္ မဝါက သေဘာေကာင္းျပီး ၁၀ရက္ ၾကိဳသိခြင့္ေပးထားလို႔။ တစ္ကယ္တမ္း အျပင္မွာေတာ့ ၁၀ရက္ မေျပာနဲ႔ ၁ရက္ကေလးေတာင္မွ သာမန္လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ၾကိဳတင္သိဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူး။ တစ္ကယ္လည္း ကုိယ္ဘယ္ေန႔ေသမယ္ဆိုတာ ကို မသိလိုက္ရပဲျဗဳန္းစားၾကီးသာ ေသသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ( ၁ရက္ေလးေတာင္မွ ) မိဘေတြကို ျပန္လည္ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္မရေတာ့ပါလား ဆိုတဲ့ အသိက ...

အခု အသက္ရွင္ေနတဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ေကာင္းတာေလးေတြ လုပ္ျပီး၊ မိဘေတြရဲ႕ ေက်းဇူးကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဆပ္သြားမွ ေတာ္ကာက်မယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတယ္ဆိုတဲ့ ဆႏၵေတြဆိုတာေတာင္ ဘာမွ မမာမက်န္းမျဖစ္ပဲ ၊ လူေကာင္းပကတိကေန ထြက္ခြာသြားရမယ့္ အေနအထားမ်ိဳးပါ။ မက်န္းမမာျဖစ္ျပီး ကုတင္ေပၚမွာ လဲေနရမယ္။ ျပီးေတာ့ မနက္ျဖန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ခြာသြားရမယ္ဆိုရင္.....ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုေနမလဲ??? ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဘဝကူးေကာင္းေအာင္လုပ္ဖို႔ တစ္ခုကလဲြျပီး ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။???

တူမငယ္ေလး Dream က တက္ထားပါတယ္ ဦးစြမ္းေရ ဆိုတုန္းက ရမလားဆိုျပီး ရႈိင္း
ေနေသးတယ္။ ဟင္...မေရးေသးဘူးလားလို႔ မ်က္ရည္ေလး စမ္းတမ္း စမ္းတမ္းနဲ႔ေျပာ
လာေတာ့ ေအာ္..မျဖစ္ေသးပါဘူး ဟဲ့..ဒီတစ္ခါ မေရးေသးရင္ ေနာက္တစ္ခါ ဆို လမ္း
လယ္ေခါင္ ေျခဆင္း၊ ေျခးခ်င္းပြတ္ျပီး ငိုရခ်ည္ရဲ႕ဆိုျပီးအေျပးအလြားေရးလိုက္ရတယ္။
အေျပးအလြား ေရးတယ္ဆိုေပမဲ့ ျဖစ္သလို ေရးထားတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လို
ေရးရမယ္။ ဘာေတြေရးရမယ္ဆိုတာ သူမ်ားေတြ ဆီလိုက္ၾကည့္ျပီးေရးခဲ့တာပါ။ၾကည့္
တုန္းကေတာ့ ေအာ္..ကိုယ့္အေၾကာင္းေလးေတြ ေရးျပရမွာပဲ ေအးေဆးပါဆိုျပီး ထင္ခဲ့
တာ တစ္ကယ္လည္းေရးေရာ.အၾကိဳက္ဆံုးအရာကေနစျပီးထစ္ေနေတာ့ပဲတစ္ေယာက္
နဲ႔ တစ္ေယာက္ တက္ၾက ၊သြားၾက၊လာၾကနဲ႔တစ္ကယ္ကိုေပ်ာ္စရာၾကီးပါပဲဗ်ာ။ေျပးတမ္း
လိုက္တမ္း ကစားေနတာပါပဲ။ တူမငယ္ Deamေရ...ဦးစြမ္းေရးျပီး သြားျပီဆုိေတာ့မငိုနဲ႔
ေတာ့ေနာ္ .. တစ္တစ္ .ေအာ္ ငိုထားတာ ႏွပ္ေတြကိုထြက္လို႔ပါလားကြယ္ရိႈ႕။သုတ္လိုက္
ပါဦးဗ်ာ အဟား.။