ဗရုတ္သုတ္ခ က်တဲ့ေန႔အတြက္ တက္ထားတာေလ ကၽြန္ေတာ္တို႔အမၾကီး မ၀ါကေပါ့ :P ။ သိလိုက္ဘူး။ တက္ခံေနရတယ္ဆိုတာ ။ မသိလိုက္တာလည္း ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္ပါ။ ေက်ာင္းကလည္း ျပန္ဖြင့္၊ ဂိမ္းလိုင္းဘက္လည္း ေရာက္သြားေတာ့ ဘေလာ့ကို ျပစ္ထားလိုက္မိတာ။ ကိုယ့္ဘေလာ့ကိုေတာင္ တစ္ပတ္ေနလို႔ တစ္ခါေလာက္ပဲ ဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။ ဒီေန႔မွ မၾကီးက သူ႔ဘေလာ့ကို သြားၾကည့္ဆိုမွ ေတြ႔တယ္။ ၂၂ေယာက္ တက္ခံရတာ ၃ေယာက္ပဲ က်န္တယ္ေပါ့။ ေအးေဆးပါပဲ။ ဒီေမာင္နဲ႔ ဒီအမ က်န္လည္း ရပါတယ္ ဆိုျပီး ဆက္ဖတ္လိုက္ေတာ့မွ ..ဟိုက္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ဆံုး က်န္တဲ့သူ လူပ်ိဳၾကီး ျဖစ္ပါေစတဲ့။ မသက္တန္႔က ကင္းလြတ္ခြင့္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုဇင္ေယာ္ၾကီးပဲ က်န္တယ္။ လူပ်ိဳၾကီးေတာ့ အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။ ေရးမယ္ဆိုျပီး ေရးေတာ့တာပါပဲ။(ကိုဇင္ေယာ္ၾကီးလည္း ေၾကာက္ျပီး ထေရးေနျပီလား မသိဘူးဆိုျပီး ရင္က ခုန္ရေသးတယ္ J )

ဗရုတ္သုတ္ခက်တာေတြကေတာ့ သိပ္မရွိပါဘူး။ ေက်ာင္းသား ဘ၀မွာတုန္းက ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳ ၾကာေညာင္ေတြ အမ်ားၾကီး ၀ယ္လာျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရွ႕မွာ စားျပ။ ဟိုက လု႔စားရင္ ပါးစပ္ထဲထည့္ျပစ္လိုက္တာ(ပလပ္စတစ္မခြာရေသးပါ)။ အဲလို လုပ္ပါမ်ားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ ၾကာေညာင္ဆို ရသလို စားမယ္ဆိုျပီး ၃၊၄ေယာက္ ၀ိုင္းခ်ဳပ္ ပါးစပ္ထဲက အတင္း ဆြဲထုတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ေျပာင္ျပီး စားျပတယ္။ သူတို႔ အဲလို ျဖစ္တာကိုၾကည့္ျပီး အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မၾကိဳက္ပါဘူး ၾကာေညာင္ကို။ ေစ်းခ်ိဳလို႔ ၀ယ္စားတာ။:P အရင္က စားပါဦးလားဆိုရင္ ဘယ္သူမွ စားမယ့္သူမရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ၾကာေညာင္ေလးေတြ အဲလို လုပ္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေရာင္းေကာင္းသြားတယ္။ :P

အခုေျပာမယ့္ဟာေလးကေတာ့ ရိုင္းတယ္ဆို ၾကိဳျပီး ေတာင္းပန္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသား ဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရေလး ျဖစ္တာမို႔ ေရးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ညစ္ညမ္းတယ္လို႔ သတ္မွတ္ရင္ ထပ္ျပီး ေတာင္းပန္ပါတယ္။

ငယ္ငယ္က ဘယ္သူကေန ဘယ္လို စလိုက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းလည္းေတာ့ မသိပါဘူး။ ပုဆိုး ဆြဲခၽြတ္တဲ့ ေရာဂါ တစ္စခန္း ထလာေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ဗရုတ္က်က်န္ျပန္ေရာ။ အစေတာ့ မသိေအာင္ အသာေလးဆြဲခၽြတ္ခ်တာ။ ေနာက္က် အကုန္လံုးက ခံရတာ မ်ားလာေတာ့ သတိနဲ႔ေနေတာ့တာ။ အရင္လို ပဲမ်ားျပီး ခ်က္ျပဳတ္လည္း မ၀တ္ရဲက်ေတာ့ဘူး။ လက္စ လက္န ရွိတဲ့ သူလာျပီဆိုရင္ ပုဆိုးစေလး လက္ေလးနဲ႔ ကိုင္ထားျပီး ေနရတယ္ အဟီး။ ဘယ္ရမလဲ…အလစ္ဆြဲခၽြတ္လို႔ မရရင္ ဒဲ့လုပ္တယ္ဆိုျပီး ၾကာေညာင္ လုသလို ၀ိုင္းခ်ဳပ္ထားျပီး ခၽြတ္ေတာ့တာပဲ။ အဲအခ်ိန္တုန္းက လူပ်ိဳစိတ္၀င္တဲ့ သူ ၀င္သလို ၊ ကေလးစိတ္ မကုန္ေသးတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါ( ကၽြန္ေတာ္လို :P ) ။ ေကာင္မေလးေတြ မျမင္ေအာင္ ကစားၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ မာနေတြ ခ၀ါခ်ျခင္းေပါ့ အဟီး ။ တစ္ခါတစ္ေလဆို စာသင္ခုံၾကီး ၀ုန္းကနဲဆဲြလွဲခ်ျပီး ထိုင္လိုက္ရတဲ့ သူေတြေတာင္ ရိွေသး။

အဲဒါကလည္းတစ္ကယ္ဗရုတ္က်တဲ့ေန႔မဟုတ္ေသးဘူး။အဲဒါကအခုမွစမွာ။ ကၽြန္ေတာ္ ၆တန္း ႏွစ္က အိမ္မွာ ေနရင္ စာမက်က္လို႔ ဆိုျပီး ေက်ာင္းက ဆရာမတစ္ေယာက္အိမ္မွာ ည. ညစာသြား က်က္ခိုင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မိဘစကား တစ္ေသြမတိမ္း နားေထာင္တဲ့ သာလိမၼာေလး မလား။ ဟုတ္ကဲ့ ေမေမဆိုျပီး သြားက်က္ပါတယ္။ ( ဆရာမ အိမ္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီးဆိုတာ သိလို႔ )။ အဲမွာ…သူငယ္ခ်င္းေတြ ထပ္ရလာတယ္။ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ စာက်က္ျပီးရင္ အိမ္ကို ေနာက္မက်ဘူး ျပန္တယ္။ တစ္ေန႕က် ၀င္းသိန္းဦးနဲ႔ အျခား သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္က စာက်က္ျပီးရင္ သူတို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ့ စက္ဘီးေလွ်ာက္စီးမယ္ဆိုတာနဲ႔ လိုက္သြားတယ္။စက္ဘီး စီးရင္းနဲ႔ ျမိဳ႕အထြက္ ေညာင္ပင္ၾကီးထိ ေရာက္သြားၾကေရာ။ အဲဒီ ေညာင္ပင္ၾကီးက သရဲေျခာက္တယ္လို႔ နာမည္အရမ္းၾကီးတာဆိုေတာ့ ။ အဲနားထိ စက္ဘီး မစီးရဲၾကဘူး။ ေနာက္ဆံုး သြားမယ္ကြာဆိုျပီး လြယ္အိတ္ထဲ ခဲေတြ ထည့္ျပီး သြားၾကတယ္။ အနားမေရာက္ခင္ ကတည္းက အေ၀းကေန ခဲေတြ နဲ႔ လွမ္းျပစ္ျပီး ၊ မေၾကာက္ဘူးကြ ၾကိဳက္တဲ့သရဲ ထြက္ခဲ့စမ္းဆိုျပီး ပါးစပ္ကလည္း အတင္းေအာ္ေပါ့။ ( ကိုယ္ ေၾကာက္ေနတာ လူမသိေအာင္လို႔ :P ) ။ အဲလိုေတြ ေအာ္၊ခဲေတြနဲ႔ ေပါက္ျပီး …ေတာ္ျပီ ငါတို႔ ေရာက္ဘူးသြားျပီ။ ဘာမွ ေၾကာက္စရာ မရွိပါဘူးကြာလို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အားေပး အားေျမွာက္ျပဳျပီး ျပန္ၾကမယ္ဆိုျပီး လွည့္ျပန္လာၾကတယ္။ အျပန္လမ္းက်ေတာ့ စက္ဘီးေတြကို သုတ္ေခ်တင္ျပီး နင္းေျပးေတာ့တာပဲ အဟား။ ( ေနာက္ေက်ာက ရန္သူမို႔ပါ :P )

ျမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့ ေခြးေတြက တစီစီနဲ႔ ေဟာင္ေတာ့တာပဲ။ စက္ဘီးနဲ႔လည္း ျဖစ္၊ ခဲေတြကလည္း က်န္ေသးေတာ့ ဘယ္ေခြးမွ ဂရုမစိုက္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ဟီးရိုးပဲကိုး ဟဲဟဲ။ ခဲေတြ နဲ႔ ျပန္ျပစ္၊ ျပီးရင္ နင္းေျပးေပါ့။ ျမိဳ႕ထြက္က ေညာင္ပင္ၾကီးဆီ သြားတာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားတာ သတိမထားမိလိုက္ဘူး။ ေနာက္က်ေနျပီဆိုတာေတာ့ သိတယ္။ဒါနဲ႔ စက္ဘီးေလး ကျပာကယာနင္းျပီး အိမ္ျပန္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ လူေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ သေဘာေပါက္လိုက္ပါျပီ။ အေျခေန မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ေဆာ္ခံထိပဟေပါ့။ စက္ဘီးေလးေပၚကလည္း ဆင္းေရာ. ေမေမက ဆီးျပီး ငိုတယ္ေလ။ ငိုလည္းငို ရိုက္လည္း ရိုက္ေပါ့။ နင္ ဘယ္ေတြ သြားေနတာလဲ။ ဆရာမ ဆီလည္း ေရာက္ျပီးျပီ။ ျပန္သြားတာ ၾကာျပီတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္ေသးလို႔ စိတ္ပူျပီး အေနာက္ပိုင္းက အေဒၚေတြေတာင္ ေခၚထားတာတဲ့။ ခနေနလို႔ မွ မလာရင္ ရဲစခန္း သြားတိုင္မလို႔တဲ့။ ေအာင္ျမတ္ေလး…ကၽြန္ေတာ္ လုပ္တာ အဲေလာက္ထိ အျပစ္ၾကီးသြား သလားဗ်ာ။ စိတ္ပူစရာ မရွိ ပူတယ္။ တစ္ကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္က ဟီးရိုးပဲ ဟဲဟဲ ။ သရဲေတာင္ သြားရွာလာတာပါ။ စိတ္ပူစရာ မရွိပါဘူး ေႏွာ္ :P ။

အဲေန႔ညက လယ္ေတာ္ေညာင္ပင္ၾကီးဆီ သြားတယ္ဆိုတာကို ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာမွ အိမ္ကို ျပန္ေျပာျပျပီး ရီႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

သူ႕နာမည္က ကိုခၽြန္တြန္း။ လူေတြ အားလံုးက သူ႕နာမည္ရင္းကို မသိေတာ့ပဲ nick name ပဲ သိၾကတယ္။ သူ႔အလုပ္အကိုင္က ဇာတ္ပဲြ ကပဲြေတြ မွာ လူရႊင္ေတာ္လုိက္လုပ္တယ္။ ခၽြန္တြန္းဆိုတာ သူ႔ရဲ႕ လူရႊင္ေတာ္ နာမည္လို႔ ေျပာရင္လည္း မမွားဘူးေပါ့။ ျမိဳ႕ေလးမွာ ရွားရွားပါးပါး လူရႊင္ေတာ္ ဆိုလို႔ ကိုခၽြန္တြန္းတစ္ေယာက္ပဲ ရွိလို႕ သူ႔ကို လူေတြအားလံုးက ခ်စ္ၾကတယ္။ သူကလည္း လူရႊင္ေတာ္ပီသစြာ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာတဲ့ အခါတိုင္း ဟာသေလးေတြ ေႏွာေႏွာျပီး ေျပာတတ္ေတာ့ ကိုခၽြန္တြန္းပါတဲ့ စကားဝိုင္းတိုင္းက တဝါးဝါး တဟားဟားနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေလးေတြ ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။

ကိုခၽြန္တြန္းက လူပ်ိဳတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕မွာ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ဇနီးလုပ္တဲ့ သူက မီးတြင္းထဲမွာပဲ ဆံုးသြားေတာ့ သူ႔သားအတြက္ သူကပဲ အေမ၊ သူကပဲ အေဖေပါ့။ လူရႊင္ေတာ္ဆိုေတာ့ ျမိဳ႕မွာ သိပ္ေနရတယ္ မရွိဘူး။ ဇာတ္ပဲြရွိတဲ့ ျမိဳ႕ရြာေတြကိုလိုက္ျပီးကျပေဖ်ာ္ေျဖရတယ္။သားျဖစ္သူ လူမမယ္ အရြယ္တုန္းကေတာ့ သူ႕သားေလးကို ျပစ္ျပီး မသြားရက္ေတာ့ ျမိဳ႕ထဲမွာပဲ ရတဲ့ အလုပ္ေတြကို ၾကံဳရာ က်ပန္းလုပ္ျပီး သားအဖႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဝမ္းစာရွာခဲ့ရတယ္။ သူ႕သား ၾကီးလာမွသာ သားျဖစ္သူကို အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ ဆီမွာ အပ္ထားခဲ့ျပီး လူရႊင္ေတာ္ အလုပ္ကို တစ္ေက်ာ့ျပန္လုပ္ခဲ့ရတယ္။

ကိုခၽြန္တြန္းက အတန္းပညာ မတတ္ခဲ့ပါဘူး။ ပညာမတတ္လို႔ ဥစၥာရွိလားဆိုေတာ့လည္း သားအဖႏွစ္ေယာက္ေနဖို႔အတြက္ အိမ္ေလး တစ္လံုးက လြဲျပီး ဘာမွ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုခၽြန္တြန္း စိတ္မညစ္သလို၊ ဝမ္းလည္းမနည္းခဲ့ဘူး။ သူ႕မွာ ဘယ္သူနဲ႔မွ မတူတဲ့ ဟာသ ဥာဏ္ရွိတယ္။ အခုလည္း သူ႕ရဲ႔ေမြးရာပါ ပညာရပ္နဲ႔ပဲ သူ႕သားေလးကို ဆယ္တန္းေအာင္,ေအာင္သင္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္ေလ။ကိုခၽြန္တြန္းက လူရႊင္ေတာ္ တစ္ေယာက္ပီသစြာ လူမ်ားေတြကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္သလို၊သူကိုယ္တိုင္လည္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တယ္။ ဘာကို မွ ဆုပ္ကိုင္မထားသလို၊ဘာမွလည္းေမွ်ာ္ကိုးမထားခဲ့ဘူး။အဲဒါေတြအားလံုးဟာ သူ႕သားေလး မေမြးခင္ထိလို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္ထင္တယ္။ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့သူ႕သားေလး ရလာျပီး ကတည္းက သူ႔မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ ရွိလာခဲ့တယ္။ ရည္မွန္းခ်က္ဆိုတာပီျပင္လာခဲ့တယ္။ အဲဒါ သူ႕သားကို အတန္းပညာေတြ တတ္တဲ့ ပညာတတ္ၾကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ပဲ။

ဒါေပမဲ့... သူ႕သားကေတာ့ ကိုခၽြန္တြန္း လူရႊင္ေတာ္ အလုပ္လုပ္တဲ့အတြက္ ဂုဏ္မယူခဲ့သလို၊သေဘာလည္း မက်ခဲ့ဘူး။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔အတြက္ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားမွာ ကိုယ့္အေဖက လူရႊင္ေတာ္ပါလို႔ ေျပာရမွာကို သိမ္ငယ္တယ္လို႔လည္း ခံစားရတယ္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္အတြက္ ကုန္ၾကစရိတ္ေတြ မ်ားလာတာနဲ႔ အမွ် ကိုခၽြန္တြန္းရဲ႕လူရႊင္ေတာ္ ကျပလို႔ ရတဲ့ ဝင္ေငြေလးက မေလာက္မင ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ လူရႊင္ေတာ္ ဘဝဆိုတာလည္း ၁၂ရာသီလံုး ကျပေဖ်ာ္ေျဖေနရတာ မဟုတ္ေတာ့ အားတဲ့ရက္ေတြမွာ ကိုခၽြန္တြန္း ၾကံဳရာ က်ပန္းအလုပ္ လုပ္ခဲ့တယ္။ သူ႕အတြက္ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေပါမ်ားတဲ့အတြက္ အလုပ္ေပးမယ့္ သူေတြ မ်ားေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အရမ္းခင္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြက သူတစ္ေယာက္တည္း အလုပ္ေတြလုပ္တာနဲ႔ စာရင္၊သားအဖႏွစ္ေယာက္ လုပ္မယ္ဆုိ ပိုျပီး အသက္ရႈေခ်ာင္တာေပါ့။သားလည္း အရြယ္ေရာက္ေနျပီပဲ။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အလုပ္ေလးေတြလုပ္ခိုင္းပါလားလို႔ အၾကံေပးမိရင္ကိုခၽြန္တြန္း ဘာျပန္ေျပာသလဲဆိုေတာ့ "က်ဳပ္သားက ပညာတတ္ေလဗ်ာ. ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာတဲ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အလုပ္ဆိုတာလည္း သူမ်ားခိုင္းတာ လုပ္ေပးရတာပဲမလားဗ်။ က်ဳပ္သားကသူမ်ားခိုင္းတာကိုလုပ္ဖို႔အတြက္ မဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားေတြကို ေဟာဒီလို ေဟာဒီလို လက္ညိႈးထိုးျပီး ခုိင္းရမယ့္သူဗ်.ဟဲ..ဟဲ""ျပီးေတာ့ဗ်ာ...လူရႊင္ေတာ္ တစ္ေယာက္ဘဝမွာ မလုပ္တတ္တာမရွိသလို၊ မလုပ္ႏိုင္တာလည္း မရွိပါဘူး။ က်ဳပ္သားတစ္ေယာက္ ပညာတတ္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ေတာ့ က်ဳပ္ၾကိဳးစားေပးႏုိင္ပါတယ္"

လူေတြအားလံုး ကိုခၽြန္တြန္းရဲ႕ မိဘ ေမတၱာကို နားလည္ေပးႏိုင္ၾကေပမဲ့ ၊ သူ႕သားကိုေတာ့ နားလည္မေပးႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ အခုဆိုရင္ ကိုခၽြန္တြန္း အသက္က ၄၀ေက်ာ္လို႔ ၅၀နားကပ္ေနျပီ။ ကိုခၽြန္တြန္းကလုပ္ႏိုင္ပါတယ္ ဆိုေပမဲ့ ဇရာအရေတာ့ ပင္ပန္းလာတာ အမွန္ပဲေလ။ ဒါကို တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႕သားအတြက္ မသိစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ သိသိၾကီးနဲ႔ ဥေပကၡာ ျပဳထားျခင္းပဲလား။

ကံၾကမၼာဆိုတာကလည္း အခက္သား။ ကံဆိုးမ သြားရာ ၊ မိုးက လိုက္ရြာတတ္သလို၊ အခုလည္း ကိုခၽြန္တြန္း အေပၚ က်ေရာက္လာတယ္။ အဲေန႕က သားလုပ္သူ ေက်ာင္းပိတ္တုန္း အိမ္ျပန္လာျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆီ အလည္သြားရင္း၊ ေသာက္ၾကစားၾကနဲ႔ ညမိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ ျပန္မလာေတာ့ ကိုခၽြန္တြန္း မွာ သားျပန္အလာကို ေစာင့္မယ္ဆိုျပီး အိမ္အျပင္ဘက္က တန္းလ်ားေလးေပၚမွာ အိပ္ရင္းေစာင့္ေနလိုက္တာ မနက္မိုးလင္းေတာ့ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ ညာဘက္အျခမ္းက လႈပ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ကိုခၽြန္းတြန္း ေလျဖတ္သြားတယ္။ ( အဲေန႕က သူ႕ေစာင့္ေနတဲ့ သားကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္မွာမူးျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္ )

နီးစပ္ရာ ေဆးျမီးတိုေတြနဲ႔ ကုေပမယ့္လည္း ျဖစ္ခ်ိန္တန္လို႔ ျဖစ္လာရတဲ့ ကိုခၽြန္တြန္းရဲ႕ ေရာဂါက ေပ်ာက္မသြားခဲ့ဘူး။ ျဖစ္ခါစကလို အဆိုးၾကီး မဟုတ္ေတာ့ပဲ.. လမ္းေလွ်ာက္လို႔ရတယ္ ဆိုေပမဲ့ညာဘက္ေျခေထာက္ တစ္ဘက္ကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ တရြတ္တိုက္ ဆဲြေနသလို၊ ညာဘက္လက္ကလည္း ေဘးမွာ တြဲေလာင္း တြဲေလာင္း က်ေနတယ္။

ကိုခၽြန္တြန္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ သူ အသက္ရွင္ေနေသး သေရြ႕ သူ႕သားကို ပညာတတ္ေအာင္ သင္ေပးမယ္။ သူ႔သား ေက်ာင္းျပီးဖို႔ကလည္း တစ္ႏွစ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ေလ။ဘာျဖစ္လို႔ သားကို ေက်ာင္းျပီးေအာင္ မထားႏိုင္ရမွာလဲဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က ၊ ကုိခၽြန္တြန္းအတြက္ အင္အားေတြ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ မနက္က် သားစိတ္နဲ႔ တက္ၾကြေနတဲ့ ကုိခၽြန္တြန္း တစ္ေယာက္ အရင္ကထက္ ပိုျပီး လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ စကားေျပာရင္ေတာ့ ဝူးဝါး ဝူးဝါးနဲ႔ သိပ္မသဲကြဲဘူး။

ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသားၾကီးကေတာ့ ေလျဖတ္ေနတဲ့ အေဖ့ ေဝယ်ာဝစၥေတြ လုပ္ေပးရမွာ ရွက္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ စာေတြက ခက္ေတာ့မွာမို႔ ၾကိဳျပီး ေလ့လာထားရမယ္ဆိုျပီး ေက်ာင္းကို ျပန္သြားခဲ့တယ္။ ကိုခၽြန္တြန္း...နားလည္ခဲ့ပါတယ္။ဒါေပမဲ့...သူကအေဖပဲေလ...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္မိဘဝတၱရား

ေက်ရမွာေပါ့။

ေနာက္ မၾကာခင္ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ လူရႊင္ေတာ္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ကိုခၽြန္တြန္းကို ေဘာလံုးကြင္း၊သေဘာၤဆိပ္၊ရုပ္ရွင္ရံုနဲ႕လူစည္ကားရာ ေနရာေတြမွာ ကြမ္းယာဗန္းေလးကို လည္ပင္းမွာ ခ်ိတ္ျပီးလိုက္လံ ေရာင္းေနတာ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။

အရင္ကလို သြက္သြက္လက္လက္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ေပမဲ့ ၊ မပ်က္စီးေသးတဲ့ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ တစ္ပိုင္းကေတာ့ သားအတြက္ တက္ၾကြေနတုန္းပါပဲ။ ဝူးဝူး ဝါးဝါး အသံနဲ႕တဲြေလာင္းက်ေနတဲ့ ညာဘက္ လက္တစ္ဘက္က သူ႔အတြက္ ကျပေဖ်ာ္ေျဖစရာ ပစၥည္းေတြမ်ားလား။

အရင္ လူေကာင္းပကတိ ဘဝမွာေတာင္ သားအတြက္ ပိုက္ဆံကို အလုပ္မ်ိဳးစံုလုပ္ျပီး ရွာခဲ့ရတာ။ အခုလို လူရႊင္ေတာ္လည္း မလုပ္ႏိုင္ က်ပန္းအလုပ္က်လည္း အလုပ္မေရြးမလုပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ကိုခၽြန္တြန္းအတြက္ အရင္ကထက္ပိုျပီး ၾကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ မနက္မိုးလင္းျပီဆိုတာနဲ႔ ကြမ္းယာဗန္းေလး လည္ပင္းမွာ ဆဲြျပီး ထြက္၊ ျမိဳ႕အႏွံ႕ (ၾကိတ္ဝိုင္းေတြ ပါမက်န္) လိုက္လံေရာင္းခ်ျပီး။ ညက်ေတာ့ ရုပ္ရွင္ရံုနဲ႕ဗီြဒီယိုရံုေတြက သူ႔အတြက္ ေျပာင္းဘူးဖုတ္၊ေျမပဲေလွာ္ တို႔ ေရာင္းစရာေနရာေတြေပါ့။

ရြာက လူေတြကေတာ့ ကိုခၽြန္တြန္းရဲ႕ မိဘေမတၱာကို ေလးစားသလို၊ ပင္ပန္းၾကီးစြာ ပိုက္ဆံရွာေနရတဲ့ သူ႕ကို သနားတဲ့အတြက္ သူေရာင္းသမွ်ေတြကို မစားခ်င္တာေတာင္ ဝယ္စားေပးခဲ့ၾကတယ္။ပိုက္ဆံကို လုပ္ႏိုင္သေလာက္ ရွာ၊ ရွာႏိုင္သမွ် စုေနတဲ့ ကိုခၽြန္တြန္းရဲ႔ စားဝတ္ေနေရးကလည္း အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ တစ္ခါတစ္ရံေပးတတ္တဲ့ ထမင္းၾကမ္းေလး တစ္ခဲ၊ဟင္းေလးတစ္ခြက္နဲ႔ ျပီးခဲ့ရတဲ့ ေန႔ေတြ ရွိသလို၊ အျပင္မွာပဲ မုန္႔ေလးပဲေလး ဝယ္စားျပီး တင္းတိမ္ခဲ့ရတဲ့ ေန႕ေတြေလး မေရတြက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေဘးလူေတြကေတာ့ ကိုခၽြန္တြန္း အတြက္ တက္တစ္ေခါက္ေခါက္၊ အံတစ္ၾကိတ္ၾကိတ္ ျဖစ္ေနေပမဲ့ ကာယကံရွင္ ကိုခၽြန္တြန္းကေတာ့ မၾကာခင္မွာ ဘဲြ႔ဝတ္စံုၾကီးဝတ္ျပီး ပညာတတ္ၾကီး ျဖစ္လာေတာ့မယ့္ သူ႔သားရဲ႔ ရုပ္ပံုလႊာကို ျမင္ေယာင္ရင္း တက္ၾကြေနခဲ့တယ္။

ဒါေပမဲ့ ကိုခၽြန္တြန္းတစ္ေယာက္ ဘဲြ႕ဝတ္စံုၾကီး ဝတ္ျပီး၊ ပညာတတ္ၾကီး ျဖစ္သြားတဲ့ သူ႔သားကို ေတြ႔ခြင့္မရလိုက္ရွာဘူး။ ပူျပင္းလွတဲ့ အညာေႏြရဲ႕ ေန႔လယ္ခင္းတစ္ခုမွာ ကိုခၽြန္တြန္းကို လမ္းေပၚမွာ လဲက်ေနတာ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ သူ႔ေဘးမွာလည္း ကြမ္းယာဗန္းေလးထဲက အရာေတြက ဟုိတစ္စ ဒီတစ္စ ျပန္႔က်ဲေနတယ္။ကိုခၽြန္တြန္း ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာ ျပတ္သြားတာတဲ့။

အသက္နဲ႔ရင္းျပီး သားကို ပညာတတ္ၾကီး ျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ေတာ့ ကိုခၽြန္တြန္း ေက်နပ္ခဲ့မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္နဲ႔ ရင္းျပီး ရယူခဲ့ရတဲ့ ပညာအေမြကေရာ သားျဖစ္သူအတြက္ တန္ခဲ့ရဲ႕လား။