ညီေလးေရ...အခုဆို မင္း ၁၀ တန္းေအာင္တာ ၂ ႏွစ္ရွိသြားျပီေနာ္။ ပထမႏွစ္ မတက္လုိက္ရလို႔ တစ္ႏွစ္ပုတ္သြားတဲ့အတြက္ေတာ့ အခ်ိန္ေတြ ႏွေမ်ာမိတယ္။ အင္း...ဒီႏွစ္ေတာ့ မင္းက တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေလာင္းၾကီးဆိုရင္လည္း မမွားဘူးေပါ့ကြာ။ မင္းအတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္ ညီေလး။

အခု အိမ္မွာ မင္းက မိဘေတြ ေျပာတဲ့စကားဆို နားမေထာင္ဘူး။ ျပန္ျပန္ေျပာတယ္လို႔ ကိုကို ၾကားေနရတယ္။ အဲအတြက္ေတာ့ ကိုကို စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ကိုကို သိထားတဲ့ ကိုကို႕ညီေလးက ဟုိး...ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက လိမၼာတယ္။ မိဘ စကားဆိုလည္း နားေထာင္တတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ အခုလိုေျပာင္းလဲသြားတာလည္း ဆိုျပီး ကိုကို စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ မင္းတို႔ အရြယ္တုန္းကကိုကို လုပ္ခဲ့တာ ၊ ေတြးခဲ့တာေတြ နဲ႔ ျပန္ယွဥ္ျပီး စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ တိက်တဲ့ အေျဖမဟုတ္ေပမဲ့ အနီးစပ္ဆံုး အေျဖေတာ့ ရခဲ့ပါတယ္။ ညီေလးတို႔ အရြယ္ အထူးသျဖင့္ ၁၀တန္း ဆိုတဲ့ ဘဝရဲ႔ မွတ္တိုင္တစ္ခု ကို ေက်ာ္လြားျပီးတဲ့ လူငယ္တိုင္းမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့သေဘာ သဘာဝေလးေတြကို သတိထားမိတယ္။ ၁၆ ႏွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္ လူငယ္တိုင္းဟာ ကိုယ့္ကိုကုိယ့္ လူၾကီးျဖစ္ျပီလို႔ သတ္မွတ္ျပီး ကိုယ့္အားကိုယ္ ကိုးခ်င္လာတယ္။ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ဟီးရိုးတစ္ေယာက္လို႔ ခံယူလာတတ္တယ္။"ငါလည္းအခု အရြယ္ေရာက္ေန ျပီ။ အမွား ၊ အမွန္ကို ကိုယ့္ဘာသာ ေဝဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္ေနပါျပီ" ဆိုတဲ့ အသိစိတ္က အျမင္မေတာ္လို႔ ဆံုးမလာတဲ့ မိဘေတြရဲ႔ စကားကို ဖီဆန္ဖို႔ အစပ်ိဳးလာတယ္လို႔ ကိုကိုထင္တယ္။ ညီေလးကို အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ကိုကိုမေျပာပါဘူး။ ကိုကို ကုိယ္တိုင္လည္း ညီေလး အရြယ္တုန္းက ကိုယ္လုပ္တာမွ အမွန္၊ ဒီအသက္အရြယ္ ေရာက္လာျပီးတဲ့လူငယ္တစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ ဘယ္ဟာက လုပ္သင့္တယ္၊ မလုပ္သင့္ဘူး။ ဘယ္ဟာကမွားတယ္၊ မွန္တယ္ ဆိုတာ ခဲြျခားႏုိင္ျပီ။ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ကို အျမင္မေတာ္လို႔ မွားေနတယ္ထင္လို႔ ေျပာလာတဲ့ လူၾကီးမိဘေတြကို ေနရာတကာလိုက္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္။ အဲေလာက္ေတာ့ ငါလည္း စဥ္းစားတတ္ပါတယ္ ဆိုျပီး မဟုတ္မခံ ခ်င္တဲ့ စိတ္က လူၾကီးေတြကိုအရြဲ႕တိုက္ခ်င္လာတယ္။ မိဘေတြ ေရွ႔မွာဆို တမင္ကိုပဲ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြလုပ္ျပတယ္။ အခု ကိုကို က အဲအရြယ္ေတြကို ေက်ာ္လြန္ျပီး တျဖည္းျဖည္း အသက္ၾကီးလာတာနဲ႔ အမွ် အရင္ကထက္ ပိုျပီး စဥ္းစားတတ္လာသလို ၊ အဲတုန္းက ကိုယ္လုပ္ခဲ့တာေတြကို ျပန္စဥ္းစားမိရင္လည္း .ေအာ္ အရင္က ကိုယ့္ကိုကုိယ္ လူၾကီးျဖစ္ျပီလုိ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အသက္အရြယ္တစ္ခုက အခု ငါ့အသက္အရြယ္နဲ႔ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း တစ္ကယ့္ကေလးတစ္ေယာက္ပဲရွိပါေသးလားလို႔ စဥ္းစားမိျပီး၊အဲအခ်ိန္ကဆံုးမခဲ့တဲ့ မိဘေတြ အေပၚကိုလည္း ပိုျပီး နားလည္တတ္လာတယ္။ ညီေလးအေနနဲ႔ အခု ကိုကိုေျပာတာေတြကို နားလည္ရင္မွ နားလည္ဦးမယ္။ အသက္အရြယ္နဲ႔အေတြ႔အၾကံဳေတြက ညီေလးကို သင္ေပးသြားမွာပါ။ဒါဆို ဘာျဖစ္လို႔ အခုေျပာေနတာလည္းဆို
ေတာ့အမွားကို အမွားမွန္း မသိခင္မွာ အမွားေတြ လုပ္ျပီး ဘဝႏြံထဲမွာ ညီေလးကို နစ္မသြားေစခ်င္လို႔ပါ။ ညီေလးတို႔ အရြယ္က ရင္ခုန္တတ္စ အရြယ္၊ အခ်စ္သူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ရတာ ကို ဂုဏ္ယူတတ္တဲ့ အရြယ္မွာ ေစာေစာစီးစီး ပညာမစံုခင္မွာ အိမ္ေထာင္က်သြားတာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ မင္း ဘဝမွာ အမ်ားၾကီး ျဖတ္သန္းဖို႔က်န္ပါေသးတယ္ ။ အခုမွ မင္းက ဘဝေျပးလမ္းေပၚကို ေျခစခ်တဲ့သူေလးပါ။ဘဝေျပးလမ္းေပၚ ေျခခ်ႏိုင္ယံုနဲ႔ လူျဖစ္ျပီလို႔ မသတ္မွတ္ႏိုင္သလို ပန္းတိုင္လည္းမေရာက္ေသးဘူး။မင္းကို ကိုကို၊ ညီညီတို႔ထက္ ပိုျပီး ေတာ္ေစခ်င္တယ္။ ကိုကို႔ထက္ ညီညီ ပိုေတာ္သလို ညီ႔ညီ႔ထက္လည္း မင္းကို ပိုျပီး ေတာ္ေစခ်င္တယ္။တတ္ေစခ်င္တယ္။အေဖ့ထက္သား ပိုေတာ္ သလို၊ အကိုထက္ ညီက ပိုေတာ့မွ အဲဒီ မိသားစု၊ အဲဒီ အသိုင္းအဝိုင္းက ပိုပိုျပီးျမင့္မားလာမွာေပါ့။ မင္းလည္းအရြယ္ေရာက္ေနျပီပဲကြာ။စဥ္းစားတတ္မွာပါ။ကိုကိုအခုေျပာေနတာေတြအားလံုးက မင္းအေပၚမွာ အကိုၾကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဆရာၾကီးေလသံနဲ႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္သလုိ၊ မင္း မွားေနပါတယ္လို႔ လည္း မဆိုလိုပါဘူး။ မင္းလည္း စဥ္းစားေတြးေခၚတတ္ေနျပီပဲ။ကိုကိုအခုေျပာေနတာေတြအားလံုးကမင္းအတြက္
ဆိုတာမင္းနားလည္ေပးႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။