တန္ဖိုးရွိေသာ ထို (၁၀) ရက္
Sunday, September 14, 2008
ဘာေရးလို႔ ေရးရမယ္မသိ ၊ ဝမ္းစာ နည္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ မၾကီးက တက္လိုက္တာ ေရးစရာ ပို႕ေလးတစ္ခု ရသြားတာေပါ့။့ နာမည္ၾကီး မင္းသမီး မၾကီး (မဝါ)ကိုယ္တိုင္က တက္တာဆိုေတာ့ ဂုဏ္ေတာင္ရွိေသး ...ေႏွာ္။
တက္လိုက္တဲ့ ေခါင္းစဥ္ကလည္း ၾကည့္ဦး ... မေသခင္ ၁၀ ရက္ အလိုမွာ ဘာေတြလုပ္မလဲတဲ့။ ေမးလည္း ေမးတတ္ပေလ။ ဘယ္ေတာ့ေသမယ္ဆိုတာ မသိတာကို ေသဖို႔ ၁၀ရက္အလို ဆိုျပီး ကြက္တိကို ေမးထားတယ္။ ေခါင္းစဥ္ေလးရဲ႔ သေဘာကေတာ့ေသမွာကို ကိုယ္က ၾကိဳသိတဲ့ အေနနဲ႔ ေရးရမွာ ... ဆိုေတာ့ကာ ...
ကၽြန္ေတာ္သာ... ေသဖို႔ ၁၀ရက္ပဲလိုေတာ့တယ္လို႔ သိခဲ့ရမယ္ဆိုရင္...
ပထမရက္
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာတစ္ခုကေနျပီး ေဖေဖ၊ေမေမ ရွိတဲ့ အိမ္ေလးကို ေရာက္ေအာင္ ျပန္သြားမယ္။မိဘေတြအေပၚမွာ ကာယကံ၊ဝစီကံ၊မေနာကံတစ္ခုခုနဲ႔(မရည္ရြယ္ပဲ)ျပစ္မွား ဘူးခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါလို႔ ကန္ေတာ့ေတာင္းပန္မယ္။ျပီးရင္ေဖေဖ၊ေမေမတို႔ အနားမွာေနျပီး အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပဳစုေပးမယ္။ ညအိပ္ရာဝင္တိုင္း ကန္ေတာ့အိပ္မယ္(ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ဆိုတာ မသိေစရပဲ )။
ဒုတိယရက္
ကၽြန္ေတာ့္ ညီေလး၂ေယာက္နဲ႔ ညီမေလးတို႔ လုပ္ခ်င္တာေတြအားလံုး လိုက္လုပ္ေပးမယ္။ ေဆာင္းရာသီျဖစ္ေနရင္ေတာ့..ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြ ညတိုင္းကစားေနက်ၾကက္ေတာင္ရိုက္မယ္။ တစ္ေယာက္တည္း လၻက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ သြားထုိင္ျပီး ေသာက္ေနက် လၻက္ရည္ေလးတစ္ခြက္ကို အခ်ိန္ယူျပီး ေအးေအးေဆးေဆးေလး ေမာ့ေသာက္ရင္းနဲ႔ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို အားရပါးရ ရိႈက္ဖြာျပစ္မယ္။
တတိယရက္
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံေတြအားလံုးနဲ႔ အဝတ္အစားေတြ အားလံုးကို မရွိဆင္းရဲသားေတြ လုိက္ေပးမယ္။ အေၾကြးေတြ အားလံုး လိုက္ဆပ္မယ္။(ဆပ္လို႔ရမယ့္အရာေတြ)
စတုတၳရက္
နဖူးျပင္ေလးတစ္စံုကို တစ္ဝၾကီး နမ္းရိႈက္ျပီး ေက်ာခိုင္းသြားမယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးဆီ လိုက္လည္မယ္။ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းပုန္းေနက် မူၾကိဳေက်ာင္းေလးထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ Table Tenis ရိုက္မယ္။(လာဖမ္းမဲ့ ဆရာေတြ မရွိေတာ့ ရင္ခုန္စရာေတာ့ ေကာင္းမယ္ မထင္ဘူး)
ပဥၥမရက္
သူတို႔ေတြနဲ႔ ေသာင္ျပင္တစ္ခုေပၚမွာ ေဘာလံုးခ်ိန္းကန္မယ္။( ေျခကုန္လက္ပန္း က်တဲ့အထိ )။ ညမွာ ..သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဂစ္တာတီးေနက် လမ္းဆံုတစ္ခုရဲ႕ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ အျပင္းစားသီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုျပစ္မယ္။ ေနာက္ဆံုး ...ခင္ဝမ္းရဲ႕" ကၽြန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ " သီခ်င္းကို ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာပက္လက္လန္အိပ္ျပီး ဆိုမယ္။( အဲဒီအခ်ိန္ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေလးေတြ ရွိေနရင္ေတာ့ အရမ္းေကာင္းမယ္)
ဆဌမရက္
တရားစခန္းဝင္မယ္။ တရားေခြေတြ နာမယ္။ စိတ္ကို တည္ျငိမ္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္။
သတၳမရက္
.........................................................................................................................
အဌမရက္
.........................................................................................................................
နဝမရက္
........................................................................................................................
ဒသမရက္
*တိုး.. တိတ္ .. ျငင္ .. သာ .. စြာ .. ပါ .. ပဲ*
အခုေရးျပီးမွ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ ငါေနဖုိ႔ ၁၀ရက္ပဲ လိုေတာ့တယ္လို႔ သိလိုက္ရေတာ့ ငါ့အတြက္ လုပ္စရာေတြက အမ်ားၾကီးပါလား။ လုပ္ခ်င္တာေတြနဲ႔ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လုပ္ခြင့္ရမယ့္ အခ်ိန္ဆိုတာေလးက ေတာ္ေတာ္ေလးကို နည္းလြန္းေနတယ္ေလ။ တစ္ျခား လုပ္စရာေတြ ဆိုတာကို ခဏေဘးမွာထားျပီး ကိုယ့္မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ အတူေနရဖို႔၊ မိဘေတြကို ျပန္လည္ ျပဳစုဖို႔ အတြက္ေတာင္မွ ငါ့အတြက္ ၁၀ရက္ေလးပဲ ရပါလား ဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးၾကီးပဲ။ ဒါေတာင္ မဝါက သေဘာေကာင္းျပီး ၁၀ရက္ ၾကိဳသိခြင့္ေပးထားလို႔။ တစ္ကယ္တမ္း အျပင္မွာေတာ့ ၁၀ရက္ မေျပာနဲ႔ ၁ရက္ကေလးေတာင္မွ သာမန္လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ၾကိဳတင္သိဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူး။ တစ္ကယ္လည္း ကုိယ္ဘယ္ေန႔ေသမယ္ဆိုတာ ကို မသိလိုက္ရပဲျဗဳန္းစားၾကီးသာ ေသသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ( ၁ရက္ေလးေတာင္မွ ) မိဘေတြကို ျပန္လည္ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္မရေတာ့ပါလား ဆိုတဲ့ အသိက ...
အခု အသက္ရွင္ေနတဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ေကာင္းတာေလးေတြ လုပ္ျပီး၊ မိဘေတြရဲ႕ ေက်းဇူးကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဆပ္သြားမွ ေတာ္ကာက်မယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတယ္ဆိုတဲ့ ဆႏၵေတြဆိုတာေတာင္ ဘာမွ မမာမက်န္းမျဖစ္ပဲ ၊ လူေကာင္းပကတိကေန ထြက္ခြာသြားရမယ့္ အေနအထားမ်ိဳးပါ။ မက်န္းမမာျဖစ္ျပီး ကုတင္ေပၚမွာ လဲေနရမယ္။ ျပီးေတာ့ မနက္ျဖန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ခြာသြားရမယ္ဆိုရင္.....ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုေနမလဲ??? ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဘဝကူးေကာင္းေအာင္လုပ္ဖို႔ တစ္ခုကလဲြျပီး ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။???
တက္လိုက္တဲ့ ေခါင္းစဥ္ကလည္း ၾကည့္ဦး ... မေသခင္ ၁၀ ရက္ အလိုမွာ ဘာေတြလုပ္မလဲတဲ့။ ေမးလည္း ေမးတတ္ပေလ။ ဘယ္ေတာ့ေသမယ္ဆိုတာ မသိတာကို ေသဖို႔ ၁၀ရက္အလို ဆိုျပီး ကြက္တိကို ေမးထားတယ္။ ေခါင္းစဥ္ေလးရဲ႔ သေဘာကေတာ့ေသမွာကို ကိုယ္က ၾကိဳသိတဲ့ အေနနဲ႔ ေရးရမွာ ... ဆိုေတာ့ကာ ...
ကၽြန္ေတာ္သာ... ေသဖို႔ ၁၀ရက္ပဲလိုေတာ့တယ္လို႔ သိခဲ့ရမယ္ဆိုရင္...
ပထမရက္
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာတစ္ခုကေနျပီး ေဖေဖ၊ေမေမ ရွိတဲ့ အိမ္ေလးကို ေရာက္ေအာင္ ျပန္သြားမယ္။မိဘေတြအေပၚမွာ ကာယကံ၊ဝစီကံ၊မေနာကံတစ္ခုခုနဲ႔(မရည္ရြယ္ပဲ)ျပစ္မွား ဘူးခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါလို႔ ကန္ေတာ့ေတာင္းပန္မယ္။ျပီးရင္ေဖေဖ၊ေမေမတို႔ အနားမွာေနျပီး အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပဳစုေပးမယ္။ ညအိပ္ရာဝင္တိုင္း ကန္ေတာ့အိပ္မယ္(ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ဆိုတာ မသိေစရပဲ )။
ဒုတိယရက္
ကၽြန္ေတာ့္ ညီေလး၂ေယာက္နဲ႔ ညီမေလးတို႔ လုပ္ခ်င္တာေတြအားလံုး လိုက္လုပ္ေပးမယ္။ ေဆာင္းရာသီျဖစ္ေနရင္ေတာ့..ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြ ညတိုင္းကစားေနက်ၾကက္ေတာင္ရိုက္မယ္။ တစ္ေယာက္တည္း လၻက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ သြားထုိင္ျပီး ေသာက္ေနက် လၻက္ရည္ေလးတစ္ခြက္ကို အခ်ိန္ယူျပီး ေအးေအးေဆးေဆးေလး ေမာ့ေသာက္ရင္းနဲ႔ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို အားရပါးရ ရိႈက္ဖြာျပစ္မယ္။
တတိယရက္
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံေတြအားလံုးနဲ႔ အဝတ္အစားေတြ အားလံုးကို မရွိဆင္းရဲသားေတြ လုိက္ေပးမယ္။ အေၾကြးေတြ အားလံုး လိုက္ဆပ္မယ္။(ဆပ္လို႔ရမယ့္အရာေတြ)
စတုတၳရက္
နဖူးျပင္ေလးတစ္စံုကို တစ္ဝၾကီး နမ္းရိႈက္ျပီး ေက်ာခိုင္းသြားမယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးဆီ လိုက္လည္မယ္။ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းပုန္းေနက် မူၾကိဳေက်ာင္းေလးထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ Table Tenis ရိုက္မယ္။(လာဖမ္းမဲ့ ဆရာေတြ မရွိေတာ့ ရင္ခုန္စရာေတာ့ ေကာင္းမယ္ မထင္ဘူး)
ပဥၥမရက္
သူတို႔ေတြနဲ႔ ေသာင္ျပင္တစ္ခုေပၚမွာ ေဘာလံုးခ်ိန္းကန္မယ္။( ေျခကုန္လက္ပန္း က်တဲ့အထိ )။ ညမွာ ..သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဂစ္တာတီးေနက် လမ္းဆံုတစ္ခုရဲ႕ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ အျပင္းစားသီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုျပစ္မယ္။ ေနာက္ဆံုး ...ခင္ဝမ္းရဲ႕" ကၽြန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ " သီခ်င္းကို ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာပက္လက္လန္အိပ္ျပီး ဆိုမယ္။( အဲဒီအခ်ိန္ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေလးေတြ ရွိေနရင္ေတာ့ အရမ္းေကာင္းမယ္)
ဆဌမရက္
တရားစခန္းဝင္မယ္။ တရားေခြေတြ နာမယ္။ စိတ္ကို တည္ျငိမ္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္။
သတၳမရက္
.........................................................................................................................
အဌမရက္
.........................................................................................................................
နဝမရက္
........................................................................................................................
ဒသမရက္
*တိုး.. တိတ္ .. ျငင္ .. သာ .. စြာ .. ပါ .. ပဲ*
အခုေရးျပီးမွ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ ငါေနဖုိ႔ ၁၀ရက္ပဲ လိုေတာ့တယ္လို႔ သိလိုက္ရေတာ့ ငါ့အတြက္ လုပ္စရာေတြက အမ်ားၾကီးပါလား။ လုပ္ခ်င္တာေတြနဲ႔ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လုပ္ခြင့္ရမယ့္ အခ်ိန္ဆိုတာေလးက ေတာ္ေတာ္ေလးကို နည္းလြန္းေနတယ္ေလ။ တစ္ျခား လုပ္စရာေတြ ဆိုတာကို ခဏေဘးမွာထားျပီး ကိုယ့္မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ အတူေနရဖို႔၊ မိဘေတြကို ျပန္လည္ ျပဳစုဖို႔ အတြက္ေတာင္မွ ငါ့အတြက္ ၁၀ရက္ေလးပဲ ရပါလား ဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးၾကီးပဲ။ ဒါေတာင္ မဝါက သေဘာေကာင္းျပီး ၁၀ရက္ ၾကိဳသိခြင့္ေပးထားလို႔။ တစ္ကယ္တမ္း အျပင္မွာေတာ့ ၁၀ရက္ မေျပာနဲ႔ ၁ရက္ကေလးေတာင္မွ သာမန္လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ၾကိဳတင္သိဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူး။ တစ္ကယ္လည္း ကုိယ္ဘယ္ေန႔ေသမယ္ဆိုတာ ကို မသိလိုက္ရပဲျဗဳန္းစားၾကီးသာ ေသသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ( ၁ရက္ေလးေတာင္မွ ) မိဘေတြကို ျပန္လည္ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္မရေတာ့ပါလား ဆိုတဲ့ အသိက ...
အခု အသက္ရွင္ေနတဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ေကာင္းတာေလးေတြ လုပ္ျပီး၊ မိဘေတြရဲ႕ ေက်းဇူးကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဆပ္သြားမွ ေတာ္ကာက်မယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတယ္ဆိုတဲ့ ဆႏၵေတြဆိုတာေတာင္ ဘာမွ မမာမက်န္းမျဖစ္ပဲ ၊ လူေကာင္းပကတိကေန ထြက္ခြာသြားရမယ့္ အေနအထားမ်ိဳးပါ။ မက်န္းမမာျဖစ္ျပီး ကုတင္ေပၚမွာ လဲေနရမယ္။ ျပီးေတာ့ မနက္ျဖန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ခြာသြားရမယ္ဆိုရင္.....ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုေနမလဲ??? ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဘဝကူးေကာင္းေအာင္လုပ္ဖို႔ တစ္ခုကလဲြျပီး ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။???
